میزان اثربخشی مشارکت پزشکان آموزش دیده در بهبود کیفیت برنامه آموزشی کارورزی بهداشت دانشجویان پزشکی در مراکز بهداشتی- درمانی شهری رفسنجان ۱۳۸۷

چکیده   زمینه و هدف: توانایی پزشکان در مراکز بهداشتی و درمانی شهری و روستایی می تواند به عنوان یک عامل اصلی در موفقیت برنامه های خدمات بهداشتی و درمانی کشوری از اهمیت بسیار بالایی برخوردار باشد. در این مطالعه، میزان تأثیر حضور این پزشکان و استفاده از تجارب آنها در آموزش دانشجویان پزشکی کارورز بهداشت مورد بررسی قرار گرفته است.   مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای دو دوره دانشجویان پزشکی کارورز بهداشت (30 نفر در هر گروه) در دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان به عنوان آموزش گیرندگان و تمامی پزشکان (12 نفر) شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی آموزشی دانشگاه وارد مطالعه شدند. پزشکان مذکور در کارگاه های آموزشی که توسط گروه آموزشی پزشکی اجتماعی برگزار گردید، شرکت نمودند تا با نحوه مشارکت خود آشنا گردند. اطلاعات مورد نظر از دو گروه (گروه آموزش دیده در مراکز فاقد پزشک همکار و گروه آموزش دیده در مراکز دارای پزشک همکار) پس از پایان دوره و نیز در طول دوره با استفاده از پرسش نامه جمع آوری شد. سه شاخص نمره کل کارورزی؛ میزان رضایت از دوره و نمره آزمون علمی برای مقایسه بین دو گروه به کار رفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های t و mann whitney u test و آزمون غیرپارامتریک مجذور کای مورد بررسی قرار گرفتند.   یافته ها: هیچ گونه اختلاف آماری معنی دار بین دو گروه از نظر سن، جنس و وضعیت درسی در شروع بررسی وجود نداشت. میانگین نمره کارورزی کسب شده توسط دانشجویان آموزش دیده در مراکز دارا و فاقد پزشکان آموزش دیده به ترتیب 98/0 ± 18 و 2/1 ± 3/17 (از 20) و میانگین نمرات علمی به ترتیب 1/1 ± 9/2 و 78/0 ± 1/2 بوده است (از 5). نتایج نشان داد میانگین نمرات در گروه دانشجویان دوره دیده در مراکز دارای پزشک آموزش دیده به طور معنی داری بیش از گروه دیگر می باشد (01/0 p< ).   نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که همکاری آموزشی پزشکان شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی در امر آموزش دانشجویان پزشکی کارورز نه تنها سطح علمی و عملی کارورزان را افزایش می دهد بلکه در مجموع، رضایت دانشجویان پزشکی کارورز را از طی دوره آموزشی کارورزی بهداشت نیز ارتقاء می بخشد.   واژه های کلیدی: کارورز بهداشت، پزشک عمومی، آموزش پزشکی جامعه نگر